Het is nu al weer dik 25 jaar geleden dat ik voor het eerst uitstapte in Johannesburg.
Ik had zoveel dromen en fantasieen over dit land , maar alles bleek anders te zijn.
Ik ben in Zuid Afrika terecht gekomen, omdat de moeder van mijn ex man daar woonde.
Mijn ex had jarenlang geen contact gehad met zijn moeder en ik ben diegene die het weer hersteld heeft. Ik begon met haar te schrijven en leerde door middel van haar brieven, hoe nu de familieband zo´n beetje in elkaar stak. We kregen op een gegeven moment een telefoontje dat haar man was overleden. Meteen hebben we natuurlijk een vlucht geregeld naar Zuid Afrika en ik had geregeld dat ik mee kon. De vlucht ging toentertijd nog rechtstreeks van Brussel naar Johannesburg en duurde in totaal 11 uur. Gedurende de vlucht stelde ik me voor, dat ik in een land terecht zou komen met jungles, wilde dieren, vrijheid en apartheid.
Mijn ex man had nog twee halfbroers en de jongste daarvan zou ons komen ophalen bij de luchthaven. Aangekomen in Johannesburg, koffer met veel te veel kleren opgewacht, liepen we naar de uitgang. daar werden we begroet door mijn zwager en zijn vrouw en de twee kinderen. Ze woonden in Kempton park een wijk aan de buitenrand van Johannesburg.
Wat me als eerste opviel toen we door de wijken reden waren de tralies voor de ramen en deuren.
Er waren geen spelende kinderen op straat en je zag ook niemand buiten. Mijn schoonzus heeft me veel over het leven in dit land vertelt. Ze vertelde mij hoe ze opgroeide in een land met apartheid. Elk gezin had wel een kaffer (neger) in huis als bediende. De blanken verdienen veel geld dat ten overstaan van de zwarte bevolking die helemaal niks hadden.
Mijn zwager had allerlei beroepen doorstaan in dit land variërend van militair, politie, zakenman en eigen bedrijf. Hij is door alle Afrikaanse landen heen gereisd om zijn product te verkopen of om weer eens een machine te installeren. Hij is namelijk PLC ingenieur van beroep.
Mijn schoonmoeder woonde in een klein plaatsje in de Vrijstaat van Zuid Afrika, Kroonstad genaamd. Ik ontmoette haar dus in een hele droevige omstandigheid, maar het klikte wel tussen ons. Zij was natuurlijk heel blij dat ze haar oudste zoon weer zag en die twee hadden heel wat om bij te praten. Ze woonde in een soort Town House dicht bij de rivier die dwars door Kroonstad loopt. De herdershond van mijn schoonmoeder moest uitgelaten worden, dus ik met de hond naar de rivier gelopen. Ook daar aanwezig was een lange blonde vrouw. Ze zat op een muurtje en gooide een betoverende glimlach naar me toe. Uiteindelijk liep ik op haar af en stelde me voor als Dolly van den Berg. Aangenaam zei ze Lorraine van den Berg. dat was wel heel toevallig, maar ja er waren veel Nederlandse namen in Zuid Afrika. Het bleek een vriendin te zijn van mijn schoonmoeder. Ook op de begrafenis was zij aanwezig.
Het zal jullie gek in de oren klinken, maar deze vrouw ging nog een grote rol spelen in mijn leven. We kregen brief contact en de drijfveer om naar Zuid Afrika te gaan werd steeds groter. Ik ging elk jaar in de maand januari twee tot drie weken er naar toe. Ik bezocht dan mijn zwagers, mijn schoonmoeder, maar vooral deze vrouw. We werden soulmates, twee naamsverwanten die een hele sterke band hadden met elkaar. Ik zelf ben geboren als een na jongste dochter uit een gezin van zes kinderen. Lorraine van den Berg had ook zes kinderen. Ik heb ze allemaal leren kennen. De zoon die de farm had overgenomen van zijn vader.Die 1100 hectare grond had, waar hij me met trots de teelt liet zien van zonnebloemen en mais. De dochter die een eigen PR kantoor had in Bloemfontein, getrouwd met een rijke zakenman die de belangen behartigde voor Lager Beer en Heiniken in Zuid Afrika. De andere dochter die lerares was op een lagere school en getrouwd was met een psychiater. De jongste telg van het gezin, de rebel van de familie, die op jonge leeftijd al meer beroepen had uitgeoefend als een dertigjarige. de andere twee heb ik pas later leren kennen, omdat ze een nieuw leven hadden opgebouwd overzee. de een was naar Engeland vertrokken en was getrouwd met een boer en de ander naar Australië.
Ik heb jullie in een vorig artikel al vluchtig laten weten dat ik vroeger vele uren draaide vanwege ons eigen bedrijf. Ik was huisvrouw, moeder, dochter van en echtgenote en draaide soms weken van 80 uur en meer. De ontsnapping naar Zuid Afrika was voor mij een verademing. Ik kon weer even mezelf zijn en op krachten komen voor de uitdagingen van dat jaar. Vanaf het eerste moment dat ik voet zette op Afrikaanse bodem had ik het gevoel dat ik thuis was. Ik weet niet of iemand dit gevoel herkend, maar het gebeurd. Ik heb veel gezien van dit prachtige land. Het Kruger park, Kaapstad, De Garden Route, de Wijnlanden, maar ook de manier van leven en hoe de mensen met elkaar omgaan. Ik voelde me in dit land heerlijk. Alles ging op een rustige manier, stadige manier zou de Zuid Afrikaan zeggen. De hele gehaastheid van Nederland verdween uit mijn systeem. Wat je vandaag niet kan doe je gewoon morgen. Je gaat als het ware terug in de tijd zoals het bij ons vroeger was. Ze staan nog voor elkaar klaar, gaan bij elkaar eten met grote potten en pannen onder hun armen, want samen zullen we alles delen. Eigen geurende baksels worden aan het goede doel geschonken en vrouwen hebben nog van die gezellig thee kransjes onder elkaar.
Het is alleen wel zo dat een moderne vrouw zoals ik, heel wat oproer kan bezorgen in een land waar de mensen nog heel erg conservatief zijn. Ze zijn niet gewend als een vrouw het opneemt met drinken in een bar en dan ook nog wint. Ik ging wel lekker met de vlag van de Springbokkies naar huis als prijs. Ze zij niet gewend aan vrouwen die een eigen mening hebben, maar hebben wel respect er voor als ze je eenmaal beter leren kennen. Ook spraakverwarring leiden tot hilarische momenten. Ik was een keer met mijn dochters op de boerderij en de zoon van mijn vriendin had alle omringende boeren met aanhang uitgenodigd om te komen barbecuen. Mijn jongste dochter had een brutale mond naar mij dus ik waarschuwde haar: Pas op jij, anders krijg je een klap op je kont. Ik zag meteen iedereen fluisteren met elkaar en dacht wat nu! Mijn vriendin lachte en zei: My skat, os seg nie so maar die vieze woord. Kont is in het Afrikaans die andere woord vir ................. ons poes. Nou dat had ik weer. Andersom kunnen de zuid Afrikaanse mensen ook niet zo maar alles zeggen. Ik zit met mijn vriendin in een Joegoslavisch restaurant. De hele tafel zit vol, de obers komen met drinken langs brengen zegt zij hard op:
Ik kan met allmal baie goed klaarkom!
Je kan je de hilariteit goed voorstellen. Na bij gekomen te zijn van de buik krampen van het lachen, heb ik haar uitgelegd dat je in Nederland niet zo maar tegen iedereen kan zeggen dat je lekker kan klaarkomen met allemaal. Ik wist natuurlijk wel wat ze bedoelde. Ze bedoelde dat ze met ons allemaal goed op kon schieten. Dat ze ons lief vond. Ik vroeg me altijd al af waar die nederlandse woorden toch zo verbasterd door zijn geraakt. Een oude man die ik in Kroonstad tegen kwam vertelde mij dat toen hij in SA kwam, er nog gewoon het ABN werd gesproken. De Nederlandse woorden zijn verbasterd door menging van Afrikaanse woorden en door invloeden van de Engelse taal.Ik wilde in het begin geen sponskoek eten, wat achteraf een heerlijke cake bleek te zijn. Ik had nog nooit van een padvarken gehoord, totdat ik een roekeloze motorrijder langs onze auto zag scheuren. Mijn vriendin wilde met mij op de wipmat, nee echt niet, bleek een trampoline te zijn. Ik draag geen string bikini´s wat hun een amperbroekie noemen. Voor elk woord zeggen ze wel EK, dat betekent ik en alles wordt benadrukt door baie. Baie lief vir jou wat betekent, ik hou heel veel van jou.
Dit prachtige land met zijn wonderschone natuur heeft een warm plekje in mijn hart.
Maar nog meer de mensen die ik an al die ajren nog mijn vrienden mag noemen, vooral Lorraine.
Er is wel in de afgelopen jaren veel veranderd. Er zijn massa ontslagen gevallen door geheel Zuid Afrika, de Apartheid bestaat nog steeds, maar nu in de omgekeerde versie. Blank wordt anno 2012 afgestraft, hele gezinnen uitgemoord, zwarten nemen de posities van de blanken in, waardoor uiteindelijk Zuid Afrika zichzelf zal vernietigen. ik heb in al die jaren gezien, dat de townships zich verspreid hebben van alleen naast Johannesburg tot onder aan de Kaap toe.
Ik heb meegemaakt dat mensen overvallen werden op straat, dat je je niet meer veilig voelt, zelfs niet achter tralies. Veel mensen zijn al vertrokken uit Zuid Afrika. De druk werd te hoog. Maar of het nu zo beter is aan de andere kant van de wereld, dat betwijfel ik. Ik heb dierbare herinneringen aan dit land en aan de mensen. De mensen die mij in hun hart hebben gesloten en ik hun in het mijne.
Ik heb zoveel mooie herinneringen en ik hoop snel weer mijn thuisland te zien.
Vandollum
( wordt vervolgd)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten